Zelden is een auto zo mooi ontworpen geweest als de Lamborghini Miura. Dit rollende kunstwerk heeft het lot van de fabrikant veranderd en hem voorgoed op de kaart gezet.
In 1966 was het erg druk op de Lamborghini-stand op de Autosalon van Genève. Iedereen haast zich om het nieuwe model, de Miura, te ontdekken. Spectaculair als maar zijn kan, was deze auto het werk van de jonge ontwerper Marcello Gandini, slechts 27 jaar oud. Als hoofd styling van Bertone heeft hij met deze auto een meesterwerk gecreëerd, waarvan de ogenschijnlijke eenvoud op het eerste gezicht opvalt. Met een hoogte van slechts 1,05 meter is de Miura zo laag als een raceauto en heeft hij twee grote ramen aan de voor- en achterkant. Voor het eerst in de geschiedenis van het merk heeft hij een dwarsgeplaatste motor achterin, een technische oplossing die de belangrijkste Italiaanse concurrenten nog niet hadden toegepast. De 3,9-liter V12 is gebaseerd op het blok van de 350 GT en ontwikkelt 350 pk. Met een snelheid van 280 km/u is de Lamborghini bijna bovennatuurlijk in vergelijking met de concurrentie! Hij overtrof alle sportwagens van die tijd en werd onmiddellijk de lieveling van een gefortuneerde clientèle die niet aarzelde om een bestelling te plaatsen zonder hem zelfs maar te hebben uitgeprobeerd. Pas in het voorjaar van 1967 werden de eerste auto's afgeleverd na enkele aanpassingen, waaronder de koeling. Hoewel de auto zijn belofte waarmaakte, was hij teleurstellend vanwege de onwaardige afwerking gezien zijn prijs. Ondanks dat verkocht het model goed. In 1968 presenteerde Lamborghini op de Autosalon van Turijn een herziene versie: de Miura S. De motor leverde nu 370 pk en hij kreeg een aantal verbeteringen zoals elektrisch bedienbare ramen. Andere nieuwe kenmerken zoals geventileerde remschijven en de homokinetische snelheidskoppelingen in de transmissie werden mettertijd aangevuld.
VIP auto
De Miura is niet voor iedereen weggelegd, zonder enige assistentie, gewelddadig, lawaaierig en gevaarlijk bij hoge snelheden vanwege zijn slechte gewichtsverdeling. Het model werd echter al snel geadopteerd door veel van 's werelds meest vooraanstaande persoonlijkheden, van Johnny Hallyday tot de Sjah van Iran en Miles Davis. De P 400 SV, die in 1971 op de autosalon van Genève werd gelanceerd, verving de S en werd zijn meest succesvolle evolutie. Het vermogen steeg tot 385 pk dankzij de nieuwe carburateur en andere modificaties. De nieuwkomer kreeg ook een nieuwe achterwielophanging, bestaande uit efficiëntere quadrilateralen, en de spoorbreedte werd met dertien centimeter verbreed. Aan de buitenkant is hij te herkennen aan de kille ogen, de vergrote grille en de vernieuwde achterlichten. De Miura SV werd geproduceerd tot het einde van 1972 toen het model werd stopgezet.
Speciale editie
Parallel aan de serieproductie ontwierp Lamborghini enkele speciale versies, zoals de door Bertone ontworpen Roadster, die helaas uniek is gebleven. In 1969 ontwierp Bob Wallace, de testrijder van het merk, een nog verder ontwikkelde versie van de Miura. De Jota, die bijlage J van het internationale sportreglement toepast, was een laboratorium van Lamborghini's knowhow, met een nieuw chassis en onderstel, een carrosserie van composietmateriaal en bredere rupsbanden. De gewijzigde V12 ontwikkelde nu 440 pk, waardoor de auto uiterst competitief werd met een totaalgewicht van slechts 900 kg. Hoewel de Jota in 1972 bij een ongeval werd vernietigd, werden sommige Miura SV's door de fabriek met wisselende getrouwheid omgebouwd naar Jota-specificaties.
Veeleisende Diva
Een Miura bezitten vereist een goed gevulde bankrekening (minstens 1,2 miljoen euro voor een rijklare auto), veel geduld vanwege het veeleisende (luchtvaartachtige!) en steeds terugkerende onderhoud, en een extensief budget om in de werkplaats te besteden. Alle onderdelen zijn zeldzaam en verschrikkelijk duur en de complexiteit van de mechanica vereist hooggekwalificeerde arbeidskrachten. De 4 Weber dubbelloops carburateurs, bijvoorbeeld, dienen regelmatig opnieuw te worden gesynchroniseerd, wat op zich al een klusje is waardig van een goudsmid! Het beest is niet gemaakt om veel kilometers te rijden: ongeveer om de 30.000 km moet de motor volledig blootgelegd worden ter controle. Een ander vervelend punt is dat de naalden van de carburateur neigen vast te lopen bij het starten, waardoor er veel brandstof wegvloeit. En als de uitlaten heet zijn, dreigt er brandgevaar, een ramp die al een aantal Miura's heeft getroffen...
